مقایسه تمایزیافتگی و انسجام خود در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی و افراد بهنجار

چکیده مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه تمایز یافتگی و انسجام خود در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی و افراد بهنجار می باشد. روش: پژوهش از نوع علی- مقایسه ای است. نمونه شامل 30 فرد مبتلا به اختلال دوقطبی، 27 فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی از درمانگاهها و بیمارستان های امام حسین (ع)، طالقانی و لقمان و 30 نفر از جمعیت عمومی استان تهران می باشد که به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه 45 سوالی تمایز یافتگی خود و پرسش نامه 12 سوالی خودشناسی انسجامی می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد انسجام خود بین هر سه گروه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، افراد دو قطبی و افراد بهنجار از نظر آماری تفاوت معناداری دارد و نمرات گروه مرزی از گروه دوقطبی کمتر بود. تمایز یافتگی بین دو گروه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی و افراد دو قطبی تفاوت معناداری نداشت ولی این مولفه بین دو گروه اختلال شخصیت مرزی و بهنجار تفاوت معناداری در دو خرده مقیاس گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران نشان داد. نتیجه: در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مشکلات بیشتری در تمایز یافتگی و انسجام خود و در مجموع هسته خود، نسبت به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی دارند و این دو اختلال بیشتر متفاوتند تا مشابه .